برف بود:جنگل و قندیل های آویخته و ماده آهویی که بی خیال رنج ها را با سم خود کنار می زد بلکه توشه ای بیابد برای بره زاده نشده اش. دستت به روی ماشه رفت. فریاد کشیدم نزن . دیر بود آهوی بی گناه زخمی شد .لنگ لنگان می رفت و تو بی رحم به دنبال او سرمست بودی.هرگز ندانستم میان شما در آن سرمای شمالی چه گذشت . فقط می بینم هر شب بی خوابی و در کابوس های صبحدمت از آنچه آهو با خون سرخ خود بر روی برف نوشته می نالی .خداحافظی اش با جنگل و آرزویش برای بهار

تقدیم به همه ی دوست داران محیط زیست

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: